Het laatste stukje

Het laatste stukje

Rainbowbeach stelt eigenlijk weinig voor. We hadden hier eerst twee nachten in het hostel, wat een kleine puinhoop was. We sliepen op een 10 persoonskamer en helaas ging de rest van de kamer de volgende dag weg met de Fraser Island toer, dus was iedereen rond 6 uur druk in de weer met inpakken en douchen. Wij hebben maar een dagje genoten van het mooie weer op het strand.
Op vrijdag zouden we zelf vertrekken naar het eiland. Om half 8 stond iedereen klaar, werden de auto’s gecheckt en werd alles uitgelegd. Al het eten en drinken werd ingeladen en we konden op pad. We hadden een leuke groep in de auto. Een frans koppel, 2 deense meiden, een engels meisje, een schot, en wij, lekker internationaal dus. We hebben ongeveer 2 dagen lang hakuna matata van de lion king gezongen, allemaal in je eigen. Klinkt gezellig hoor.
Op dag 1 hadden we al gelijk geluk of pech. Na wat stops op het eiland om te zwemmen te lunchen endergelijke kreeg iemand het voor elkaar een auto te slopen. Het is knap met een 4WD,maar hij kon het. De gids was niet echt blij en na wat gebel en geregel scheen het sneller dan gepland vloed te zijn geworden, dus we konden niet meer weg uit het ‘dorpje’, want je kan alleen rijden op het strand en een paar binnen weggetjes. Er woont niemand, maar er staat een hotel, tankstation en een supermarkt. We konden dus niet meer naar het kamp komen, waar we zouden kamperen, dus had de gids kamer in het hotel geregeld. Dat was wel even luxe, echte bedden, en schone handdoeken. Maar we wisten nog niet hoe het kamp eruit zag. De planning werd wat omgegooid, zodat we niets zouden missen en toen gingen we weer op tijd de auto’s in. Wat we allemaal precies gedaan en bezocht hebben weet ik niet meer, maar we hebben in elk geval een paar keer gezwommen en lekker over het strand geraced. Tegen het einde van de middag kwamen we op het kamp aan. Hier staan grote hekken omheen, om dingo’s buiten het terrein te houden. Hier stond een grote buiten keuken klaar en een aantal tentjes waarover wij ons konden verdelen.
Na lekker gekookt en gegeten te hebben, was het natuurlijk tijd voor een drankje bij het kampvuur. We werden voor gesteld aan een van de rangers die de boel een beetje netjes houdt en we werden gewaarschuwd voor bruine slangen, die levensgevaarlijk zijn. 5 minuten later kwam de ranger terug met een emmer met een bruine slang erin, die lag op het pad.
Later werd er een kleine beachparty georganiseerd, met een van de auto’s op het strand voor de muziek. Na het eten werden we gewezen op de huisspin, Frank. Deze zat in het wc hokje boven de wastafels. Hij was wel groot zeiden ze en nou zijn spinnen nou niet echt mijn vrienden, maar goed ik dacht dat het wel mee zou vallen, ik had wel meer grote spinnen gezien en als ze stil zitten loop ik er gewoon omheen. Helaas was Frank zo groot als mijn hand zo’n beetje en zelfs Bart kreeg er kriebels van. Ook had Frank onrustige dagen denk ik, dus hij zat elke keer ergens anders. Maar als ik hem niet zag ging ik wel bij de heren..
Na een nachtje in de tent zijn we tot de conclusie gekomen dat we best wel hebben geboft met de kapotte auto in de groep.
We gingen weer op weg voor de laatste dag. Nog een paar mooie zwemspots, ook al was het meer regenjassen weer, we hebben toch maar weer onze bikini’s en zwembroeken aan getrokken. Tegen het einde van de middag waren de drank en voedselboxen leeg en gingen we weer met de veerboot over naar Rainbowbeach. Daar hadden we nog een nachtje en op maandag gingen we weer de bus in naar Noosa, dit was maar 3 uurtjes en we kwamen terecht in een knalroze hostel. De volgende dag werden we weer opgehaald voor onze kanotrip. Omdat we op fraser island al niet zulk mooi weer hadden, hadden we nog wat natte handdoeken en vochtige kleren. Op het kamp waar de kano’s waren was alles buiten. Ze hadden een soort kamer gemaakt van zeil en gaas, wel een waterdicht dak, maar het bleef maar regenen, dus door de vochtige lucht kon niets drogen. We sliepen in een soort zelfgemaakte stapelbedden, in plaats van een matras hing er een soort hangmat in. Het zag er niet uit, maar sliep prima.
Om half 9 moesten we klaar staan. Met reddingsvest en roeispaan stonden we in de stromende regen. We hadden een regenjasje aan getrokken, maar ons haar en broek was al nat.. Toen we op het punt stonden in de bootjes te stappen gleed ik uit in de modder, dus zat ik al met mijn billen in de rivier! De heenweg ging wel aardig, 5 km op de rivier en dan nog 2 over het meer. Daar was plek om te lunchen en we moesten dezelfde weg weer terug. En echt speciaal was de omgeving niet helaas niet. Toen we net weer op het meer zaten, brak de regen los! We hadden wind tegen, dus ook de golven. En de regen ging steeds harder en harder! We konden maar 2 meter om ons heen zien. Er kwam zoveel water uit de lucht dat er na korte tijd al 20cm water in de boot stond. Halverwege het meer waren we zeiknat, maar ook echt door weekt. Er stonden plasjes in de mouwen van onze jassen en wij maar roeien. Het schoot voor geen meter op! Toen we eindelijk bij het begin van de rivier kwamen, kregen we minder last van de wind. We zijn gauw terug gepeddeld en onderweg nog hebben we besloten dat we het niet echt voor de lol deden en dat we de volgende dag niet weer gingen. In het kamp zelf was ook niets te doen en natuurlijk helemaal niet als het regent. Van de kampbaas hoorden we dat de hele kust alleen maar regen had, maar vanaf Sydney was het mooi.

Na nog een heerlijk dagje zon, zee en strand in Sydney, Bondi Beach, zijn we ’s avonds op weg gegaan naar het vliegveld. Eenmaal door de douane en alles, nog eventjes gebruik gemaakt van de computers voordat we het vliegtuig in konden. Even later bij de gate zegt Bart: Merel, heb jij dat zwarte mapje met de paspoorten en boardingspassen? Oftewel het enige echt belangrijke dat we bij ons hadden. Nee, die heb jij altijd…
Waarschijnlijk zijn we hem vergeten bij de computers. Helaas geen zwart mapje daar. Met een beetje kippenvel liepen we door de enorme luchthaven, tot onze namen werden om geroepen. We konden onze spulletjes ophalen en rustig in het vliegtuig gaan zitten..
Na 9 uur vliegen kwamen we ’s ochtends vroeg aan in Taipei. Helaas spreekt hier niemand engels. We moesten een beetje op de gok een hotel boeken waar we pas om 6 uur konden inchecken.
Op het station de weg gevraagd naar het hotel en we werden een beetje naar een oud grijs, bouwvallerig wijkje gestuurd. De naam van het hotel konden we niet lezen want alles is in taiwaneese tekens. We zagen wel onder één van de borden hotel, maar eigenlijk hoopte we dat dat het niet was. Helaas was dit het wel. Ook hier kon niemand engels, maar op ons papiertje stond een booking, dus uit eindelijk konden we onze backpacks in een kamer van een personeelslid laten en om 6 uur terug komen. Buiten regende het aan een stuk door, we konden niet even douchen of omkleden na de vliegreis. We hebben onze de hele dag moeten vermaken in nat Taipei.
Het was zondag, de winkels gingen pas later open en er was niemand op straat. We hebben de hele dag maar een beetje rondgedwaald tot we eindelijk naar ons hotel konden.
Eenmaal hier zat er een andere dame achter de receptie. Die konden we maar niet aan het verstand brengen dat we al eerder waren geweest en dat we een booking hadden. Ze was niet echt vriendelijk. We kregen een sleutel van een vieze kamer, we gingen terug toen kregen we een sleutel van een kamer waar het licht het niet deed. Toen kwam de vrouw die ons ’s ochtends had geholpen, die had ons in een ander kamer gepland, maar die had geen raam. Na heel wat gedoe een kamer met een raam, licht en tja niet heel erg schoon. De volgende dag was het gelukkig wel heel mooi weer en hebben we de tempels en andere bezienswaardigheden van het plattegrondje opgezocht. We hebben ons uiteindelijk wel vermaakt, maar hoefden er geen dag langer te blijven, op naar Bangkok. Dit beviel al gelijk een stuk beter. Leuke sfeer in de straat van ons hotel. Wat trouwens prima was, voor een prikkie in een heerlijk hotel met zwembad en elke dag schone handdoeken. Na alle regen de laatste week in Australië zijn onze handdoeken niet echt meer opgedroogd, dus die hadden een vreselijke geur. We waren pas ’s avonds aan gekomen en zijn gelijk even de buurt gaan verkennen. Hier staan de kraampjes met eten op straat en lijkt het wel elke dag markt. En super gezellig.
De volgende dag hadden we geen plannen, we wilden rustig even in de buurt kijken, acclimatiseren en eerst maar eens opzoek naar ontbijt.
We werden in onze straat nog aan gesproken door iemand van een tuktuk. We waren hier al een beetje voor gewaarschuwd, dat deze ‘taxi’s’ je wel ergens heen willen brengen, maart dat je dan bij een winkel stopt van een vriend ofzo en het is dan de bedoeling dat je wat koopt, anders zijn ze niet echt blij en kunnen ze vervelend worden. Maar deze man had wel een goede deal, voor 20 bath(zo’n €0.50) zou hij ons rond rijden en naar tempels en andere bezienswaardigheden brengen, hij zou ook zolang wachten als dat wij willen kijken en we zouden ook naar een kleding export gaan. Die maken kleding die in Europa voor veel meer wordt verkocht. Uiteindelijk zijn we maar mee gegaan, we wilden toch de tempels en boeddha’s zien. Zoals afgesproken bleef hij bij elke tempel rustig op ons wachten. We hadden nog niet gegeten en kwamen bij een tempel, waar de grote monnik jarig was. Een heleboel vrouwen hadden enorme pannen eten gemaakt om het te vieren. Al gauw werden we meegesleurd door een Thaise vrouw, want dit moesten we absoluut proeven. We hadden best trek en sommige dingen zagen er goed uit. We kregen eerst een bakje, met een soort van noedels en groenten, maar er moest nog een soort soep overheen. Toen hoefde ik al niet meer. Het was een soort rode soep/saus met stukjes vlees en bot en vel. Het leek net een kip of wie weet een kat die in zijn geheel in de blender was gegooit. Onze eetlust was gelijk over.. Ook kregen we een groenig papje in een bakje, het leken knal groene wormpjes. Normaal proef ik alles, maar dit was toch echt een beetje te veel van het goede. De mevrouw bleef bij ons zitten en zij, wat vind je ervan lekker he! Ja lekker mevrouw. Gelukkig moest ze weg en konden we het laten staan..
Na alle mooie en grote tempels en boeddha’s te hebben gezien gingen we naar de export winkel. We hadden een soort magazijn verwacht met de gewone kleding van de merken die ze overal verkopen en in Thailand worden gemaakt. Maar het was een kleine winkel met 3 thaise mannen en we moesten bij één aan het bureau komen zitten. We konden dus niet even rondkijken en dan weer weggaan. Het was een bedrijf waar je maatpakken en jurken kan laten maken voor relatief weinig geld, hartstikke leuk, als je een pak wilt tenminste. De man vroeg Bart wat hij mooi vond en liet wat stoffen en foto’s zien, ze maken de pakken die in Europa als groot merk wordt verkocht, Hugo Boss bijvoorbeeld. We zeiden geen belang te hebben bij een pak, maar zo makkelijk kwamen we er niet vanaf, hij was opdringerig en werd steeds minder vriendelijk. Maar je moet toch een pak hebben, bijzondere gelegenheden, komt altijd van pas, echt maatpak, beter kan niet blablabla. Na een tijdje zei ik dat ik het wel goed vond, we willen geen pak, doei. Eerst wist ik niet zeker of we zo makkelijk weg konden, de mannen waren niet echt fijn. Maar we mochten weg! De tuktuk chauffeur wilde direct weten of we iets hadden gekocht, dat is uiteindelijk waar hij aan verdient.
Onze laatste bezienswaardigheid was het paleis, hier is geen parkeerplaats en we hadden afgesproken dat hij ons na 2,5 uur weer zou ophalen. De entree van het paleis was best veel en het lijkt allemaal op elkaar en alles is gratis. We zijn toen wat verder gaan kijken en kwamen bij een andere tempel/boeddha. Deze zijn allemaal heel rijk, mooi, kleurrijk en met goud en glimmertjes.
Na 2,5 uur stonden wij weer op de afgesproken plek, maar natuurlijk niet onze tuktuk.. Dat hadden we kunnen weten, hij kon niets meer aan ons verdienen. We hebben even gewacht en toen zijn we opzoek gegaan naar een andere, die ons voor weinig geld naar ons hotel kon brengen. Het was even zoeken, ze bedenken allemaal maar een prijs en met een beetje afdingen zijn we voor nog geen €1,50 naar ons hotel gebracht. We hebben zoveel gezien en de hele tocht heeft ons maar €1,50 gekost! Op de winkel na, was het een hele leuke dag!
De volgende dag wilden we graag de Co van Kessel fietstoer doen, hier hadden we veel goeds over gehoord. Na een poosje zoeken in een andere buurt, kwamen we bij het kantoor en we konden mee met de toer van 1 uur. De hele tocht duurde 5 uur en was echt super! We gingen ook met de fietsen in een boot door de kanaaltjes en we kregen een heerlijke maaltijd. Met de fiets gingen we door hele kleine steegjes en straatjes, waar de locals wonen. Soms heb je het idee dat je bijna hoor hun huis fietst. Ook kwamen we in Bangkok zelf bij een bananenplantage, dood stil en groen is het daar. Zo bizar in contrast met de stad! Hier moesten we goed op het pad letten, dat was een betonnen pad, van nog geen meter breed, maar wel een meter boven de grond. En je kon er scooters tegen komen.

Tijdens de tuktuktrip waren we ook bij een reisbureau geweest, we wilden graag een toer doen en die hebben we daar maar geboekt. ’s Ochtends om 7 uur werden we bij het hotel opgehaald. Het systeem heb ik niet helemaal begrepen, we zaten in een bus met 4 anderen en iedereen had een andere toer en een ander reisbureau. Na een kwartier rijden werden moesten sommigen in een andere bus en later nog eens. Het kwam goed. Eerst gingen we naar een bekende brug, hier ging een Canadees koppel een foto van ons maken, toen ik mijn zonnebril af deed zei hij tegen Bart: “Je dochter heeft mooie ogen!”. We hebben maar vriendelijk gelachen met de gedachten dat ie niet spoort.
Even later kwamen we bij de olifantenfarm. Hier hebben we op een olifant gereden, geweldig. Wat een mooie beesten! Hier zijn ook mooie foto’s van.
Op de rivier gingen we bamboeraften en daarna stond er een lunchbuffet klaar, erg lekker allemaal.
De laatste stop was bij de tijger temple, hier kan je tijgers aaien en met ze op de foto. Dit was wel zielig, ze zaten aan een korte ketting en waren opvallend rustig, waarschijnlijk gedrogeerd. Ik had er in elk geval niet een fijn gevoel bij.
Zaterdag hebben we de weekend market bezocht, een grote attractie net buiten Bangkok, 8000 kramen. Ik was al een paar dagen verkouden, maar vandaag voelde ik me echt ziek. Na heel veel kraampjes, souvenirs, nog meer mensen, 45 graden en heel benauwd zijn we naar het hotel gegaan. Ik ben een paar uurtjes gaan slapen en Bart heeft zich vermaakt in het zwembad. Toen ik wakker werd voelde ik me een stuk beter, zijn lekker uiteten geweest en hebben nog even genoten van de gezelligheid op de Khoasan Road. Zondag nog wat rondgekeken en onze tassen in gepakt. We gaan naar huis!!! Ik had echt zin om naar huis te gaan!
We vlogen pas ’s avonds laat en hebben nog één avondje heerlijk Thais gegeten. We hadden nog meer dan 12 uur vliegen voor de boeg. We hebben wat films gekeken en geslapen toen we eindelijk in Amsterdam veilig landden. Op zoek naar onze tassen, stond onze familie ons op te wachten aan de andere kant van het raam! Ik kon niet wachten, maar juist dan duurt de tas natuurlijk heel lang.
Heerlijk om dat papa en mama weer even vast te kunnen pakken! Na een kopje koffie met z’n allen richting Meppel. Ook de familie Zwiers zou nog even een kopje soep komen eten.. Jaja.. Eenmaal thuis stond er een kerstboom voor het huis en op de deur een uit nodiging, een sinter, kerst & nieuw feestje, omdat ik dat allemaal heb gemist. Opa en oma zaten er al en over een uurtje zouden de andere mensen al komen. Geen tijd om de douchen dus na zo’n lange vlucht. Het was Ontzettend gezellig! Er waren best veel mensen en ik kreeg pepernoten, chocoladeletters en oliebollen, heerlijk!
Ook werd er als vanouds veel gezopen en een vuurwerkpijltje kon er ook wel bij. Hier was niet de hele buurt blij mee.
Uiteindelijk gingen de laatsten weg rond 1 uur en kon ik mijn eigen bedje weer in. Ik was heel moe maar kon niet slapen, ook was ik net als de dagen erna heel vroeg wakker.
Nu ben ik wel weer gewend, alles is wel normaal. Ik slaap weer normaal, ben weer begonnen bij Albert Heijn en geniet enorm van mama’s lekkere eten!!

De reis was geweldig, ik ging alleen, heb veel nieuwe vrienden gemaakt en het een geweldige tijd gehad met Afra in onze Ford!! Ook Bart en ik hebben samen enorm genoten en ik ben dolgelukkig dat ik dit heb gedaan en dat Bart me is komen vergezellen!
Niemand neemt me dit ooit af en de prachtige herinneringen blijven. Ik heb zeker geen spijt en raad het iedereen aan die het wil en kan doen!

Bedankt voor het lezen van mijn verslagen! Ik had veel plezier in het schrijven ervan en ook om daarna de leuke reacties te lezen!

Liefs Merel